تعطیلات عید واسه من همیشه تخمی بوده، حتا یه
تعطیلات هم یادم نمیاد که خوب بوده باشه، کلا قضیه یا قراره منتهی بشه به خونه
موندن یا سفر رفتن، که جفتشم تخمیه، باز این اولیه بهتر بود قدیما، سفر رفتن که
همیشه بد بوده، اصلا تحت هر شرایطی، دیگه از سفر مجردی پر از مشروب و این کسشرا که
بهتر نیست ؟ اونم از نظر من تخمیه، حالا اگه نظر من تخمیه که اون ی بحث دیگه س.
قبلا عیدها دختر عموم میومد خونه مون، دخترعموم از بچگی تو نظر ِ من دختر خوشگلی
بود، قبلنا به نظرم بیشتر بود ولی الان دو سال از من بزرگتره، میخواستن دختره رو بکنن تو پاچه داداشم،
ولی مادرم بابامو تهدید کرده بود که اگه فلان بشه بیسار میشه، نه این که دختره بد
باشه ها، اتفاقا عرض کردم که دختر ِ خوشگلی بود، دختر عموهای خوشگل هم خوبن، چون
که با آدم حرف میزنن، آدمو تحویل میگیرن، مثل باقی ِ دخترای خوشگل نیستن که تو
پیاده رو فقط کونشون رو می کنن بهت و راه میرن. ولی مادرش خیلی بده، زن عموم رو
میگم، خیلی دیوثه، اینو همیشه مادرم می گفت، من هم نمی دونستم چرا، تا این که تو
همون بچگیام، ی بار که تنها گیرم آورده بود لواشکم رو نصف کرد و نصفش رو خورد،
دیدید چقد دیوثه ؟ دختر عموم که میومد خوش میگذشت، چون دختر عموم دختر خوشگلی
بود.ولی الان دیگه خوش نمیگذره. نه این که دیگه نیاد یا این که خوشگل نباشه، اتفاقا میاد و هست، ولی این حرف منو اونایی می فهمن که تو
بچگی دختر عموشون که ازشون بزرگتر بوده، خوشگل بوده، بهشون خوش میگذشته ولی الان
دیگه خوش نمیگذره. کلا تو عید خونه شلوغ میشه، زندگی آدم شلوغ میشه، چون
فامیل های ما هم مثل فامیل های شما آدمای کسشری هستن، زندگی پر از کسشر میشه.
البته بحث و مشکل و اینا فقط سر ِ فامیلها نیست، دوستی ها هم همینه، اگه کسی نظر
منو خواست می تونم بگم کلا به نظر من جمع دوستیِ گسترده و بسیط، یک چیز مزخرف،
کسشر و باقی ِ صفت های بده، توی جمعی که مثلا 12 13 نفر هستن و هرکس داره با یکی
دیگه حرف میزنه، من حوصله یکی دیگه رو ندارم و مجبورم با خودم حرف بزنم، بدترش هم
اینه که مشروب بخورن، مثل امشب، امشبی که اونجا بودیم و به نظر من خیلی کسشر بود،
چون 18 نفر بودیم. من مشروب نخوردم، مجبور بودم ی عده مست رو نگاه کنم که یا دارن
دلقک بازی درمیارن، یا اونایی که با دوست دخترشون اومدن دارن اونو بغل می کنن،
دارن دست انداختن گردن اون، دارن اگه خجالت نمی کشیدن همونجا فلان، دارن چیز اصن،
چه کاریه ادامه ش بدم ؟ آره، داشتم می گفتم ؟ کلا دوستی ها باید دو سه چهار و
نهایتا 5 نفره باشه، مثلا ما بزرگترین قابلمه ای که داریم ظرفیت پخت برنج برای 6
نفر رو داره، این یعنی حداکثر آدمایی که باید بیان تو خونه ما 3نفره و حداکثر جمع
های دوستی ای که باید شکل بگیره 5 نفره، درسته که قابلمه 6 نفره س ولی ما فقط می
تونیم برنج ِ 5 نفر رو از توش دربیاریم و بخوریم، چون همخونه م از شام ِ امشب،
برای ناهار فرداش استفاده می کنه، یعنی خب منطقی هم هست، منم اگه جاش بودم همین
کار رو می کردم، اصن من جای هرکسی که باشم همون کاری رو می کنم که داره می کنه،
اگر فلان رو ی چیز خوب و بهتر درنظر بگیریم بیاید قبول کنیم حرف اشتباهیه بگیم من
جای فلانی بودم فلان می کردم، خب تویی که الان جای خودت هستی داری فلان می کنی ؟
خب نمی کنی دیگه، نمی کنیم دیگه. روبرتو باجو رو که یادتونه، همون که موهاشو دُم ِ
اسبی می بست، همون، اگه زیدان هم جاش بود اون پنالتی رو خراب می کرد و ایتالیا رو
بگا میداد، رونالدو – هر کدومشون، به انتخاب خودتون- رونالدو هم بود خراب می کرد،
ولی به نظر من اگه مسی بود خراب نمی کرد، مسی خیلی خفنه، ولی مسی نمی تونست جای
باجو باشه، چون اولا مسی ایتالیایی نیست و آرژانتینیه، دوما حتا اگه مسی رو بخوایم
یه جایی ئی جز آرژانتینی ئی تصور کنیم فقط میتونه اسپانیایی ئی باشه. حالا شاید شما کامنت بذارید و بپرسید- چقدر هم
کامنت میذارید که مثلا الان من با طرح ِ این موضوع میخام از گذاشتن ِ کامنت های
احتمالی پیشگیری کنم- خب تویی که میگی فلان، چرا میری ی همچی جایی، چرا ؟ دلیل
اصلیش این بود که داداشم، همین داداشی که بالا هم گفتم، ی بار از چین که برگشته
بود، ی هدفون آورده بود، این ی بار، با اون یه باری که بازم از چین برگشته بود و
برام شورت آورده بود، متوجهید؟ شورت، یعنی برادر ِ شما میره چین، دو هفته اونجا
اینور اونور میره، واسه همه کلی چیز میز میاره، واسه برادرزاده تون اسباب بازی
میاره، واسه باباتون و مادرتون اسباب بازی نمیاره، عطر و لباس میاره و واسه شما
شورت میاره، این ی بار با اون یه بار فرق داره، فرقش هم اینه که اون دفعه شورت
نیاورده بود، هدفون آورده بود و فرداش گم شد ولی امسال پیدا شد، منم از خونه آورده
بودمش خونه و گمش کردم باز، خونه دومیه همینجاییه که الان نشستم دارم می نویسم،
خوبی ِ ما شهرستانیا همینه که دوتا خونه داریم و می تونیم بعضی وقتا واسه بامزه
بازی پشت تلفن وقتی طرف می پرسه کجایی بگیم خونه یم، بعد طرف بگه خب من پشت ِ درم،
در رو باز کن و ما هم بریم در رو باز کنیم ولی اون نیاد تو، چرا ؟ چون ما تو خونه
شهرستانمون هستیم و اون پشت ِ در ِ خونه تهران بود. هدفونه رو تازگیا پیدا کردم،
امروز دلم میخواست برم تو مترو آهنگ گوش کنم و صداش رو هم بلند کنم تا آدم ِ بغل
دستی م که از سر کار برمیگرده و خسته س، اذیت بشه، شب بره خونه و به جامعه فحش
بده، به بی فرهنگی ِ آدما فحش بده که مثلا به خیالش به من فحش داده ولی اون احمق
نمی فهمه که در واقع به خودش فحش داده، به خود ِ بی شعور ِ گاو ِ نفهم ِ پدرسگش
فحش داده که وقتی گوشیت رو از جیبت در میاری، خواب و خستگی از سرش میپره و زور
میزنه تا بفهمه تو میخای چه گهی بخوری اون تو. همین که رفتم تو مترو کنار ِ ی دختر و پسر جا بود
برای نشستن که متاسفانه رو صندلی ِ روبرویی هاش هم هیچ دختری ننشسته بود تا نگاش
کنم، به همین خاطر مجبور شدم آهنگ گوش ندم و تا خود ِ ایستگاهی که قرار بود پیاده
بشم به حرفای دو نفره این دونفر ِ کناریم گوش کنم که چون خیال می کردن من دارم
آهنگ گوش میدم بلندتر حرف میزدن. آره، متوجه شدید که؟ من اینقدر بی شعورم که حتا بعضی
وقتا هیچ متکایی حاضر نمیشه بغلش کنم، چه برسه به آدم ها که عقل و شعور دارن.
کمک
سلام محمدرضا، چند وقته
ندیدمت؟ یادت میاد آخرین باری که دیدمت کجا بودی؟ من خوب یادمه، آقا اصلا من همه
این اراجیف رو خوب یادمه، یادمه همیشه هم تو بهم می‌گفتی اینو، می‌گفتی ناصر چرا
تو پُری از چرت و پرت؟ منم همیشه بهت می‌خندیدم، این خنده‌ئه رو تو می‌گرفتی به
این که من حرفت رو باور نکردم، ولی باور کن باور کردم. ببین من خیلی وقت بود باور
کرده بودم که پُرم، رفتم و سرمو کردم تو هر سوراخی، دنبال هر چیزی رفتم، یادته که
بهت گفته بودم یه مدت داستان نوشتم، یه مدت رفتم سینما خوندم، دنبال اون نیمچه
استعدادم تو پینگ‌پنگ هم رفتم، اینا رو بهت گفتم، ولی تو هم همون موقع بهم خندیدی.
گفتی بیا یه دست شرطی بزنیم. خنده تو فرق داشت محمدرضا، تو همون موقع جوری بهم
خندیدی که معلوم بود باور نکردی، ولی راست گفتم، من راست میگم، بعد از این‌که همه
اون چیزایی که دنبال کردم رو گذاشتم کنار، نشستم یه بار دیگه خودم رو مرور کردم،
بازم دستم اومد که من پُرم، خب اینو که باور کرده بودم، پس من چرا به هیچ دردی
نمیخورم؟ فهمیدم که ای دل ِ غافل، من پر از هیچی‌م، پر از چرت و پرتم، بعدش دیگه
ول کردم همه چیز رو، همه رو، ول کردم اومدم این گوشه دنیا، این گوشه دنیا که نه،
این گوشه ایران، ایران که دنیا نیست. یادمه رفته بودم جگرکی که علی رو دیدم، علی
جلوش خالی بود، هیچی سفارش نداده بود، دستش زیر ِ چونه‌ش بود که من رو دید، سلام
نکرد گفت ناصر، بعدش هم دیگه یادش رفت که سلام کنه، بعدشم که تو اومدی و من فهمیدم
که منتظر تو بوده، تو رو هم که دید گفت محمدرضا، بازم یادش رفت که سلام کنه. خیلی
باهم حرف زدیم، خیلی هم جگر خوردیم، من الان نه اون حرفا یادمه، نه مزه اون همه جگری
که خوردیم.
محمدرضا، من یه بار تو رو
دیدم فقط، دلم میخواست باهات حرف بزنم، ولی الان وقتِ اون همه حرفی که میخواستم
بهت بگم نیست. علی دیروز اومده بود پیش ِ من، علی رو برداشتم بردم خارج از شهر،
یکی از همین ییلاق‌های اطراف، علی گفت بیا بریم اون بالا، بالای یه صخره سنگی، یه
سنگ رو با پاش زد افتاد پایین، صدای خرد شدنش رو خیلی خوب میشد شنید. بعد از تو
جیبش یه طناب درآورد و گفت که دستاشو ببندم، کمک کرد که دستاشو بستم، گفت کارت
شناسایی‌ها رو از جیبم دربیار، رفت لبه یه سنگ وایستاد و گفت هلم بده، منم هلش
دادم. محمدرضا من علی رو کشتم.
اخیرا دیدم یه عده اسمشو گذاشتن زندگی
خودم هم خسته
شدم راستش، خب صبر و طاقت و تحمل آدما هم حدی داره، مثل همین مادرا که عاشق بچه
شونن، همین مادرا نه، همه مادرا، همه مادرا عاشق بچه شونن، مثل همه پدرا که اونا
هم عاشق بچه شونن، بابا طرف 50 و خرده ای سالشه، بعد میاد پشت تلفن گریه می کنه،
میگه نگا ما رو، نَ، نَ، متوجه شدید؟ میگه نگا ما رو، خب مادرجان من چرا باید هدف
گذاری زندگیم جوری باشه که بخاد شما رو بگاد؟ بابا من نهایتا همه زورم رو بزنم
زندگی خودمو میگام، متوجهی ؟ نمی تونم، باور کن نمی شه. حالا من هرچیم بگم که اونا
باور نمی کنن، آقا به ابلفضل قسم، من هم جای اونا بودم باور نمی کردم، مثلا جفتی
پاشدن اومدن دم ِ در، من راشون ندادم، حالا چرا و بیسار وفلانش بمونه، ولی من ی
اخلاقای تخمی ای دارم که پدر مادرم جفتشون دستشون اومده اینا رو، ولی بابام زیر
بار قضیه نمیره، منم بودم نمی رفتم، بابام حق داره، بابای شما هم حق داره، میگه
سیگار نکش ؟ حق داره، شما دلت میخاد سیگار بکشی ؟ شما هم حق داری، به همین برکت
قسم، همین برکتی که از شام ریخت زمین، برنج رو می گم، از شام ریخت زمین من هنوز
وقت نکردم جمعش کنم، 4 5 دونه هستا، زیادم نیس ولی به همین برکت قسم ما حق داریم، اونا
هم حق دارن، اصلن من داشتم برا ی بنده خدایی تعریف می کردم که ببین وقتی طرف با
پدر مادرش، پدر مادری که ی عمر بهش خوبی و محبت کردن، حالا هرخوبی و محبتی، اصن
دوستی خاله خرسه بوده ؟ قبول، دوستی خاله خرسه بوده ولی بازم بوده، ینی نزن زیرش
دیگه، بوده دیگه، طرف محبت کرده، خوبی کرده، دیگه در حد شعور و درک و فهمش خوبی و
خیر و صلاح تو رو هم خواسته، حالا تهش گند زده میشه با مجموع اینا، دیگه تقصیر
خودش نیس، تقصیر من و تو هم نیس، تقصیر این زمستون لعنتی هم نیست که یه روز ِ برفی
هم برامون رقم نزد، تقصیر ِ پنگوئن های قطب جنوب هم نیست که نر و ماده شون غیرقابل
تشخیصن، ینی مثلا پنگوئنه صبح بیدار میشه، میره ماهی بگیره، شکم صاب مونده ش- صاب
مرده س میدونم میدونم اینا رو ولی مونده رو بیشتر دوست دارم ینی شکم رو ی پیکانی
فرض می کنم که کنار خیابون مونده صاحابشم با یه حالت خاک برسرطوری کنارش وایستاده
میشه پیکان ِ صاب مونده- شکم ِ صاب مونده ش رو سیر کنه، حال و هواش عوض بشه، اصن
شایدم داره میره برا پدر مادر پیر و فرتوتش ماهی بگیره بیاره بندازه جلوشون، بعد
از کنار ی پنگوئنی رد میشه که دست ِ برقضا عاشق این پنگوئنه میشه، مثلا قوس ِ بدنش
جوری بوده که نیمچه مغزی هم که این حیوونای ذلیل مرده دارن رو درگیر خودش کرده،
حالا ببین من اینجاشو هم حق میدم به این پنگوئنه ها، خب مگه مایی که این همه ادعای
فهم و شعور و کمالاتمون میشه- شما ادعای فهم و شهور و کمالاتت نمیشه ؟ خوش بحالت،
این وبلاگ رو ببند برو رجانیوز و پی دی اف کیهان و بالاترین و اینا رو بخون بعد
ببین چقد ادعای فهم و شعور و کمالاتت میشه باز برگرد اینجا ادامه شو بخون- وقتی
میریم بیرون و میایم چندده بار عاشق نمیشیم ؟ آقا ما تو مترو، تو پله برقیاش، وقتی
ی دختری همینجوری میفته کنارمون، نسبت بهش احساس مالکیت می کنیم، دیگه اون پنگوئنه
که عاشق قوس ِ بدن ِهمنوعش شده که خیلی به حق تر از ماست. طرف عاشق میشه، پنگوئنه
رو می گم، ماهی که هیچی، اصن یادش میره هوا سرده، شروع میکنه به عرق کردن، یقه و
اینا رو باز می کنه ی کم هوا بخوره، یادش میفته قطبه، ترجیح میده دستاشو بکنه تو
سوییشرتش، بعد کلا پیگیر ِ این پنگوئنه که میشه با کلی ترس و لرز قضیه رو که مطرح
می کنه می فهمه همجنسه با این پنگوئنه، حالا من نمی دونم اونا نگاهشون به همجنس
گرایی چطوریاس ؟ ولی علی القاعده که باید اون قوس ِ قشنگ ِ بدن ِ این یکی پنگوئنه
کوفتش بشه، ناهار هم که نخورده بود، بابا ننه ش هم که گرسنه بودن، پس باید بازم
بره دنبال ماهی، این همون چیزیه که ازش بیزار بود، ینی زندگی روزمره، روزمره گی،
جدیدا هم دیدم ی سری وبلاگا اسمشون رو میذارن روزمرگی، ینی قشنگ تیر خلاص رو زدن
دیگه. آره داشتم می گفتم، طرف وقتی با پدر مادرش که اینقد فیلان و بیسار کردن براش
بد برخورد می کنه، دیگه انتظار خیلی بالا و زیادیه که بخوایم مهر و محبتایی که ما
بهش می کنیم یادش بمونه، یا حتا یادش هم که بمونه در مواقع حساس به تخمش باشه،
مثلا به تخمش باشه که زیر ِ جمع کردن ِ پول واسه خریدن فلان کتاب براش زاییدی،
طبیعی هم زاییدی، سزارین هم نکردی که جاشو بتونی بعدا به بقیه نشون بدی بگی آقا
ببینید، این بخیه ای که می بینید حاصل زاییدن زیر فلان بوده، طبیعی زاییدی و شرمت هم میشه که بخوای عوارضش رو نشون ِ بقیه
بدی، هیچ کدوم از اینا به تخمشون نیس، این آدمایی که من براتون گفتم، اینا رو
ازشون دوری کنید، اگه به اندازه ی قدم هم شده، ازشون دوری کنید اینا رو. همین پدر
مادرا که انقد من براشون چیز می کنم، اینا هم خسته میشن، بنده هم حق دارم که خسته
بشم، من پرسیدم، خیلی پرسیدم از اینور اونور، البته هیچ وقت تخمشو نداشتم که برم
پیش ی دکتری چیزی بپرسم، ولی هرکس که می بینه، میگه تا روزی 100 تاش طبیعیه، حالا
منم زیاد به تخمم نیستا، ینی اولاش بود، ولی وسطاش که الانا میشه دیگه به تخمم
نیس، شما سرطان هم که داشته باشی، اولش نگرانشی، بعدش دیگه شل می کنی، یا خیالت
راحته که میمیری و تموم میشی، یا مثل این نیل آرمسترانگ دیوث، نه تنها نمی خای
بمیری، بلکه بعدش میای با کسکش بازی و دوپینگ و اینا مدال المپیک هم می بری، ولی
ببین حرف من اینه که سرطان هم باشه برات طبیعی میشه، دیگه ریزش مو که چیزی نیس، تا
100 تاش هم که طبیعیه الحمدلله، 100 هم که عدد زیادیه، ینی موهای من هرچقدم بریزه
دیگه روزی 100 تا که کمتر میریزه، اصن ی آمارگیری ای کردم خودم، من هر بار که دست
تو موهام می کنم، میانگین 5 تار ِ مو کنده میشه میاد تو دستم، بنابراین من 20 بار
می تونم دست تو موهام کنم بدون نگرانی، ینی به ازای هر ی نخ سیگار، ی بار میتونم
دستمو بکنم تو موهام، البته روزایی که حموم میرم باید کمتر بکنم، آخه تقریبا هر
بار حموم میرم نصف موهام میریزن، فکر کنم باید اون روزا 12 13 بار دست بکنم توشون.
یه نظریه هم دارم واسه خاک برسری آدما، مایی که وقتی تنهاییم میشینیم تعداد موهای سرمون که میریزن رو حساب می کنیم، ینی حساب که نه، قشنگ دقیق و شمرده میشمریم،
از اینایی که وقتی خونه خالی گیرشون میاد کون لخت سیگار میکشن خیلی خاک برسرتر
هستیم، خیلی، حتا از بارسلونای این روزا که دوبار از رئال باخت هم خاک برسرتریم.
میخام کیهان کلهر رو صدا کنم ی بار، بگم بیاد بشینه این صوبتا رو گوش کنه،
اونم موهاش بلنده، احتمالا می فهمه چی میگم،
بعدش ببرمش تو اتاق خواب، بگم ی هفته چای سیگار و غذات با من، تو بشین با همون
کمونچه ای که آلبوم شب سکوت کویر رو زدی باهاش، ی قطعه بساز در وصف ما خاک برسرا.
دستشویی هم دم ِ دره، از در ِ آپارتمان که وارد میشی دست ِ چپ.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)